Verbindend communiceren - ofwel geweldloos communiceren- in de zorg en welzijn sector kan veel bijdragen: zorgzaam omgaan met patiënten én ook in stress-situaties zo optimaal en respectvol mogelijk blijven communiceren en handelen. Situatie: gescheurde achillespees. Ik lig op de gips-afdeling in het ziekenhuis te wachten.
Als patiënt. Zojuist vertelde de arts bij de gips-afdeling dat ze gaan opereren, omdat ik gruwelijk veel ongewone kramp heb. Ik barst het uit in een huilen, want ik hou niet van verdovingen en spuiten en dergelijke. Mijn vriendin houdt m`n hand vast en ik probeer na een paar minuten te relativeren dat dit misschien wel het beste is. Na een echoscopie blijkt het niet te hoeven, goddank. Ik als patiënt kan hier verschillend mee omgaan: ik kan bijvoorbeeld boos worden op de arts dat hij mij van streek heeft gemaakt (ik maak hem verantwoordelijk voor hoe ik me voel). In plaats daarvan realiseer ik me dat de arts niet meer kan doen dan zijn best doen en het allerbeste voor me wilde.
Als collega. Op de achtergrond hoor ik een tweetal collega`s discussiëren over fouten maken. "Ja, ik kan toch een vergissing maken? Zolang ik die dan corrigeer is er toch niets aan de hand? Ik kan niet meer dan mijn best doen." De ander is het er wel mee eens, maar heeft er moeite mee als er permanente schade bij patiënten aan te pas komt. "Ja, maar daarvoor doen we dat soort dingen toch samen?". Het laatste woord is er nog niet over gezegd. Het woord perfectionisme komt ook nog langs. Ik bijt ondertussen -als geweldloos communiceren docent- mijn tong eraf om niet zeer structurele dingen bij te dragen aan de conversatie.
Als leidinggevende. Uiteindelijk komt de trauma-chirurg in persoon aan mijn bed. Ze hakt de knoop door wat te doen, terwijl de arts op de gips-afdeling en een gips-assistente braaf niets zeggen en naar de grond kijken. Om deze mij benauwende rangorde te doorbreken verwijs ik nog netjes naar een paar wijze dingen die de arts ook al gezegd heeft, maar de rangorde blijft strikt gehandhaafd.
Als individu. Even later vraag ik de gips-assistente hoe het voor haar was om zo de trauma-chirurg bezig te zien terwijl ze niets mocht zeggen en ik zo kort mogelijk mijn verhaal deed. Was het lachwekkend, frustrerend (om niets te zeggen), gerustgesteld (dat er duidelijkheid kwam), ongerust? Haar reactie: "wat bedoel je?" Nou, hoe was het voor jóu? Ik heb het een vier keer allerlei mogelijkheden voorgesteld, maar ze kon dus echt niet zeggen hoe het voor haar was. Ze was alleen maar "in functie" en alleen maar blij voor mij, blijkbaar zichzelf weggecijferd. Heel heel erg overdreven gesproken, zou het me niet verbazen als ze oververmoeidheid of burn-out pas merkt als het al veel te laat is, mocht er ooit een periode met extra overwerken en extra stress komen.
Dit zijn zo een paar echt gebeurde situaties vlak na elkaar in het ziekenhuis, waarbij diverse inzichten van geweldloze communicatie -of: verbindende communicatie- heel erg van pas kunnen komen.
Bekijk ons geweldloos communiceren aanbod voor persoonlijke ontwikkeling en professionele ontwikkeling.