In geweldloos communiceren (of verbindend communiceren, zoals ontwikkeld door Marshall Rosenberg) heet dit "Connect before Correct" of "Empathy before Education". Het komt allemaal ongeveer op hetzelfde neer. Namelijk, eerst zorgen dat de spreker zich gehoord en gezien voelt voordat je inhoudelijk antwoordt. Om dit gezegde kracht bij te zetten, heet het "antwoorden" zelfs "verbeteren".
Zowel zakelijk als persoonlijk kun je vermoeden dat dit meer tijd kost. Het kost woorden en energie om te zorgen dat de ander zich gehoord voelt. Toch het is effectiever, want je wordt zélf meer gehoord. In mijn vervolgtraining syllabus staat dat "als de ander zich eerst volledig gehoord voelt, je 100% kans loopt om vervolgens volledig gehoord te worden." Iemand die boos is bijvoorbeeld: denk je dat diegene jou echt al volledig kan horen? Of iemand die intens verdrietig is: denk je dat diegene volledig jou kan horen? Nee dus. De spreker kan jou beter horen als diegene eerst volledig gehoord is.
Als ontvanger van de boodschap merk ik dat "eerst verbinden dan verbeteren" voor mij uitdagend is als ik iets negatiefs hoor over mij. Zeker als het komt van iemand dicht bij mij, zoals van mijn vriendin. Ik ga dan meteen uitleggen dat ik het niet zo bedoeld heb, of waarom iets zo in elkaar steekt. Ik sla vollédig over dat er iemand voor mij staat die bijvoorbeeld heel verdrietig of heel boos is. Stel dat we over de deur vaker ruzie maken en dat ze zegt: "ik ben echt heel boos omdat jij de deur weer hebt open gelaten." Grote kans dat ik boos reageer en ga uitleggen waarom ik de deur open heb gelaten. Ik hoor er namelijk duidelijk kritiek in. Ik heb iets fout gedaan!
In werkelijkheid zal mijn vriendin eerder zeggen: "De deur staat open, en ik word daar echt heel boos over omdat ik wil dat er niet zomaar mensen binnenlopen." Merk je het verschil?
Zij kent geweldloze communicatie. Ze zegt dat ze boos wordt omdat ze zelf iets wil (veiligheid dat er niet zo maar mensen binnenlopen). In de vorige alinea werd ze boos omdat iemand anders iets doet (ik laat de deur open). Daar zit een grote twist. Hierin hoor ik weinig kritiek, dus is het voor mij vrij makkelijk om eerst te praten over haar boosheid en wat ze wil, en vanuit daar verder te overleggen.
Ik had een geweldloos communiceren trainer en die zei bij dit soort situaties een mantra "het gaat niet over mij, het gaat niet over mij, het gaat niet over mij". Voor mij werkt deze mantra niet. Want als ik "omdat jij" hoor, dan heb ik meteen het idee dat het over mij gaat. Het gaat dus echter niet om mij: kritiek gaat altijd over dat iemand zélf graag iets anders wil.
Ik kan nog veel meer hierover vertellen, over verantwoordelijkheid, moeten, enzovoort. Wat nou als iemand jou bekritiseert, wie gaat dan deze "omdat jij"->"omdat ik" transformatie doen? En hoe zit het met zelf-empathie, is dat niet nóg veel belangrijker?? Als ik alles deel waar ik nu op kom, dan wordt de blog langer en complexer dan ik wil.
Ik sluit graag af met een uitdaging. Ik daag je uit. Ik voorspel je dat interactie met mensen om je heen (en uiteindelijk ook die met jezelf) kan verbeteren als je dit gaat doen: zeg éérst terug wat je gehoord hebt, in plaats van een verdediging antwoord uitleg of wat dan ook. Het liefst eindig je met een vraagteken. Oók als het bericht over jou gaat. Als je verbindende communicatie kent, probeer dan eens gevoelens en behoeften te raden, want dit helpt om de essentie te pakken en om het bericht te verzachten. Dus vanaf nu, het eerste dat je terugzegt is wat je gehoord hebt, gevolgd door een vraagteken. Grote kans dat degene zich eerst gehoord voelt en dat dit de onderlinge verbinding bevordert. Veel leerplezier!
Bekijk ons geweldloos communiceren aanbod voor persoonlijke ontwikkeling en professionele ontwikkeling.